Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X
ZAPLANUJ SWÓJ SPACER
OPERA NA ZAMKU
ul. Korsarzy 34
Powstała w 2000 roku Opera na Zamku jest na muzycznej niwie kontynuatorką założonej w 1956 roku przez grono entuzjastów i społeczników Operetki Szczecińskiej. Siedzibą Opery jest renesansowy Zamek Książąt Pomorskich usytuowany na wzgórzu w centrum miasta z malowniczym widokiem na Odrę i port. Jako jedyna scena muzyczna w Polsce ma w swoim repertuarze wszystkie opery Stanisława Moniuszki.
Siedzibą Opery jest renesansowy Zamek Książąt Pomorskich usytuowany na wzgórzu w centrum miasta z malowniczym widokiem na Odrę i port. Jako jedyna scena muzyczna w Polsce ma w swoim repertuarze wszystkie opery Stanisława Moniuszki.
Historia szczecińskich teatrów muzycznych sięga 1956 roku. Wtedy to Jacek Nieżychowski, aktor i śpiewak związany z miejscowym „Artosem”, wspólnie z ówczesnym wiceprzewodniczącym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie, Romanem Szechterem, powołał do życia Towarzystwo Miłośników Teatru Muzycznego. Przy udziale szczecińskich działaczy kultury i społeczników Aleksandra Rotsteina, Władysława Górzyńskiego, Zofii Zajdell, Henryka Rozpędowskiego, Bogdana Żuralskiego i Mariana Lewandowskiego, 26 października 1956 roku utworzono pierwszy zawodowy teatr muzyczny w powojennym Szczecinie – Operetkę Szczecińską Towarzystwa Miłośników Teatru Muzycznego. Jej pierwszym dyrektorem i kierownikiem artystycznym został Jacek Nieżychowski.
Początkowo teatr nie miał własnej siedziby. Inauguracyjne przedstawienie Krainy uśmiechu F. Lehára w reż. Edmunda Waydy odbyło się 25 stycznia 1957 roku w Domu Kultury Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego przy ul. Bohaterów Warszawy 34/35. Spektakl zrealizowano przy wydatnej pomocy Operetki Śląskiej w Gliwicach, skąd wypożyczono dekoracje i kostiumy. W przedstawieniu udział wzięli gościnnie artyści z Gliwic (I. Brodzińska, H. Hoffmanówna, E. Krasiejko, W. Polańska i E. Wayda) oraz ze Szczecina (K. Buczyński, P. Leoniec, E. Newada, J. Nieżychowski, W. Paderewska), a także amatorzy pozyskani droga anonsów prasowych. Artystom towarzyszyła orkiestra Filharmonii Szczecińskiej. Następne przedsta-wienia odbywały się na zmianę w sali ZBM (682 miejsca) oraz w Teatrze Polskim przy ul. Swarożyca 5. Zespół występował również w objeździe.
Niewątpliwą zasługą Jacka Nieżychowskiego było pozyskanie na potrzeby teatru muzycznego sali gimnastycznej Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej przy ul. Potulickiej 55a. Po stosownej adaptacji pomieszczeń – dobudowanie sceny – budynek Operetki otwarto w grudniu 1957 roku. Widownia teatru liczyła 690 miejsc. Kolejną zasługą dyrektora Nieżychowskiego było zaangażowanie na stałe Wandy Polańskiej i Ireny Brodzińskiej, przede wszystkim zaś Edmunda Waydy, doświadczonego reżysera i śpiewaka o dużej artystycznej rutynie. Już wkrótce artyści ci mieli stać się filarami teatru oraz niekwestionowanymi gwiazdami szczecińskiej sceny i ulubieńcami publiczności.
Z dniem 1 maja 1958 roku Operetkę Szczecińską upaństwowiono.
Państwowa Operetka w Szczecinie w pierwszym roku swojej działalności zatrudniała 137 pracowników, w tym 76 artystów. Przygotowano 3 premiery, które obejrzało około 105 tys. widzów (231 przedstawienia). Z teatrem współpracowało kilku dyrygentów, m.in. Edmund Borowski, Marian Lewandowski, Walerian Pawłowski i Józef Wiłkomirski. Chórem kierował Zygmunt Rychter. Wystawiono m.in. Wyspę Hibiskusów E. Borowskiego w reż. Aleksandra Fogla, Zaczęło się w banku B. Brzezińskiej w reż. Jana Maciejowskiego, Krainę uśmiechu F. Lehara, Zemstę nietoperza J. Straussa, Wiktorię i jej huzara P. Abrahama w reż. Edmunda Waydy. W tym samym 1958 roku nawiązano także współpracę z teatrem muzycznym w Rostocku. W marcu 1959 roku Jacek Nieżychowski został zwolniony ze stanowiska dyrektora. Jego następcą został wychowanek konserwatorium lwowskiego i berlińskiego, dyrygent i kompozytor Mieczysław Krzyński. Zwracał on szczególną uwagę na muzyczną stronę spektakli, zwłaszcza na chóry. W latach 1959–1961 powiększył zespół do 161 pracowników. Zespół artystyczny stanowiło 21 solistów, 27 chórzystów, 15 tancerzy i 13 członków orkiestry. Okolicznościowo zatrudniano muzyków Filharmonii Szczecińskiej. Pracę w operetce podjęli m.in. Wanda Jakubowska, Zofia Kuleszanka, Halina Mickiewiczówna, Joachim Lamża. W repertuarze preferowano klasykę operetki. W 1960 roku dano 4 premiery, które na 279 przedstawieniach obejrzało ponad 130 tys. widzów (m.in. Zabobon, czyli Krakowiacy i górale K. Kurpińskiego, Bal w operze R. Heubergera). W 1961 roku dyrekcję Operetki objął jej dotychczasowy aktor i reżyser Edmund Wayda. Do teatru powrócili po kilkuletniej przerwie Irena Brodzińska, Zofia Tokarzewska i Tadeusz Hanusek. Zatrudniono m.in. obdarzoną dużą talentem Ludmiłę Millan-Żochowską, dysponującego vis comica aktora Zygmunta Apostoła i utalentowanego tancerza Henryka Gucza. Przez krótki członkiem zespołu artystycznego był jeden z najlepszych polskich śpiewaków operetkowych Stanisław Ptak. Edmund Wayda wzbogacił ofertę teatru, wprowadzając na scenę wodewile, baśnie, komedie muzyczne, farsy i musicale. Dzięki tak zróżnicowanemu repertuarowi w 1965 roku zmieniono nazwę Operetki na Państwowy Teatr Muzyczny. We własnej reżyserii wystawił m.in. Wesołą wdówkę F. Lehara, Barona cygańskiego J. Straussa, Bal w Savoy’u P. Abrahama, Księżniczkę czardasza E. Kalmana, Can-cana C. Portera, Ptasznika z Tyrolu C. Zellera. W przedstawieniach tego okresu triumfy święcili Irena Brodzińska i Zygmunt Apostoł, a także stawiający pierwsze kroki na muzycznej scenie przyszły wybitny tenor Ryszard Karczykowski, który talentem zabłysnął w Ptaszniku z Tyrolu. Wszyscy oni byli kilkukrotnymi laureatami Bursztynowego Pierścienia, nagrody przyznawanej przez publiczność najpopularniejszym aktorom Szczecina. Z wielkim sukcesem wystawiono balet Coppelia L. Delibesa w oprac. Stanisława Miszczyka i ze znakomitymi kreacjami Magdaleny Dracówny, Wiesławy Królówny, Leszka Adamczyka i Henryka Gucza. Fiaskiem natomiast zakończył się dwuczęściowy spektakl, na który składały się dwie miniatury Leśniczy z Kozietulskiej Puszczy K. Kurpińskiego i Dyrektor teatru W. A. Mozarta. Pod koniec dyrekcji Edmunda Waydy teatr zatrudniał 198 pracowników, z czego w pionie artystycznym 109 osób (26 solistów, 23 tancerzy, 24 chórzystów i 26 muzyków orkiestry).
W roku 1968 dyrektorem Teatru Muzycznego został aktor teatrów dramatycznych Janusz Marzec. Za jego kadencji wystawiono 11 premier, w tym Studenta żebraka i Gasparone K. Millöckera. Obok klasycznego repertuaru operetkowego Janusz Marzec wprowadził na scenę teatru dwa widowiska o charakterze patriotycznym – przyjmowane entuzjastycznie Dziś do ciebie przyjść nie mogę L. Budreckiego i I. Kanickiego (w jego reżyserii) oraz własnego autorstwa Drogę przez walkę, do której muzykę napisał wieloletni dyrygent Operetki i Filharmonii Szczecińskiej, Walerian Pawłowski. Wystawiono także pierwszy szczeciński musical Inez, do którego muzykę skomponował dyrygent teatru, Edmund Borowski. W listopadzie 1970 w musicalu tym po raz ostatni po 58 latach pracy scenicznej wystąpił ulubieniec szczecińskiej publiczności, Antoni Kaczorowski, jedna z barwniejszych postaci w historii polskiego teatru muzycznego. Mimo wielkiej kreacji Władysława Żydlika i interesujących ról Krystyny Demskiej i Władysława Łuczaka, niepowodzeniem zakończyło się wystawienie Człowieka z La Manczy M. Leigha. Przychylnie przyjęty przez krytyków spektakl spotkał się z brakiem zainteresowania wśród publiczności. Po trzydziestu trzech przedstawieniach spektakl zdjęto z afisza. W plebiscycie na najlepszego aktora Szczecina laureatami Bursztynowych Pierścieni zostali także aktorzy Teatru Muzycznego – Barabara Barska, Barbara Podczaska i Zygmunt Łuczak. Pod koniec trzyletniej dyrekcji Janusza Marca zespół teatru liczył 204 osoby, w tym 111 artystów (28 solistów, 19 tancerzy, 24 chórzystów i 28 muzyków orkiestry). W jednym tylko, 1969 roku, przygotowano 3 premiery, które na 280 przedstawieniach obejrzało ok. 170 tys. widzów.
Lata 1971-1985 w Teatrze Muzycznym upłynęły pod dyrekcją Tadeusza Bursztynowicza. Do dziś uchodzą one za przełomowe w historii szczecińskiej sceny, czego dowodem jest m.in. zajęcie przez dyrektora teatru 55 miejsca w plebiscycie „Szczecinianie Stulecia”, ogłoszonym na przełomie XX i XXI wieku. Tadeusz Bursztynowicz zainicjował w 1972 roku przeniesienie Teatru Muzycznego z dotychczasowej, ciasnej i niespełniającej odpowiednich warunków, siedziby przy ul. Potulickiej do Zamku Książąt Pomorskich. Po kilkuletniej adaptacji zamkowych pomieszczeń, 13 kwietnia 1978 roku zainaugurowano działalność Teatru Muzycznego w nowej siedzibie premierą śpiewogry Kulig według L. Schillera. W trakcie kadencji Tadeusza Bursztynowicza powiększono zespół artystyczny, sprowadzając do Szczecina wielu młodych, utalentowanych solistów, muzyków, tancerzy i dyrygentów. W zespole zatrudnienie znalazło 259 pracowników, w tym 28 solistów, 23 tancerzy, 33 chórzystów i 55 muzyków orkiestry. Rozszerzono repertuar i zwiększono liczbę premier do sześciu w sezonie. Teatr Muzyczny dawał do 300 przedstawień rocznie dla ok. 120 tys. widzów. W repertuarze znalazły sie m.in. Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale W. Bogusławskiego z muzyką J. Stefaniego, Piękna Helena J. Offenbacha, Wesołe kumoszki z Windsoru O. Nicolaia, Baron cygański J. Straussa. Na szczecińską scenę wprowadzono opery, m.in. Straszny dwór S. Moniuszki, Traviatę G. Verdiego, Toskę G. Pucciniego. Wybitnym osiągnięciem choreograficznym był balet Córka źle strzeżona F. Hérolda, a także baletowa wersja Carmen w oprac. Rodiona Szczedrina. W tym ostatnim wspaniałe kreacje stworzyli Ruta Gorczyńska i Henryk Walentynowicz. Kontynuowano współpracę z teatrami niemieckimi. Dużym sukcesem zakończyło się tournée Teatru Muzycznego po Włoszech.
Po śmierci Tadeusza Bursztynowicza teatrem w latach 1985–1987 kierował dyrygent i muzykolog Andrzej Kisielewski. Do repertuaru wprowadził Fausta C. Gounoda oraz Piotrusia i wilka S. Prokofiewa. Zespół coraz częściej zaczął wyjeżdżać za granicę, m.in. do Austrii, Holandii, RFN i Szwajcarii. W związku ze zwiększeniem w repertuarze liczby oper, które stanowiły już 1/3 działalności sceny, w 1986 roku podjęto decyzję o zmianie nazwy placówki na Operę i Operetkę.
W latach 1987–1989 dyrekcję oraz kierownictwo artystyczne Opery i Operetki objęła wybitna śpiewaczka Urszula Trawińska-Moroz. Powiększyła liczbę pracowników zatrudnionych w teatrze do 286, z czego ponad połowę stanowili artyści. Zrealizowała 4 premiery, w tym koleją wersję Strasznego dworu S. Moniuszki. Wystawiła także widowisko Marsz, marsz Polonia W. Panka. Zaśpiewała m.in. partię Violetty w Traviacie G. Verdiego i Maricy w Hrabinie Maricy E. Kalmana. Zespół zagrał 287 przedstawień, w tym 40 za granicą, m.in. w Luksemburgu i w Danii. Spektakle obejrzało prawie 140 tys. widzów (ok. 35 tys. za granicą).
W 1989 roku na czele teatru stanął dyrygent Jacek Kraszewski. Zespół został zmniejszony prawie o 40 osób. W tej liczbie aż 30 stanowili artyści. Do repertuaru wprowadzono Cyganerię G. Pucciniego i Requiem W. A. Mozarta. Przedstawienie Polska krew O. Nedbala oraz odtwórcy głównych ról w tym spektaklu, Elżbieta i Zbigniew Sawiccy, zostali wyróżnieni prestiżowymi Bursztynowymi Pierścieniami. Łącznie podczas kadencji Jacka Kraszewskiego zagrano 167 przedstawień, które obejrzało ok. 65 tys. widzów.
W 1992 roku dyrektorem Opery i Operetki został dyrygent, Warcisław Kunc, zaś jego zastępcą animator kultury, archiwista i człowiek teatru, Ryszard Markow. Obaj szczecinianie, doskonale czujący klimat miasta i zamku, a także potrafiący wyjść na przeciw oczekiwaniom publiczności spowodowali, że Opera i Operetka w krótkim czasie stała się jedną z wiodących scen miasta i kraju. Z ich inicjatywy w 1993 roku artyści po raz pierwszy opuścili pomieszczenia zamkowe i wyszli w plener. W 1994 roku na dziedzińcu zamkowym zorganizowano Letnie Sezony Operowe, które kontynuowane są do dziś. Na dziedzińcu zaczęto także prezentować opery i operetki, m.in. Carmen G. Bizeta, Toskę G. Pucciniego, Księżniczkę cyrkówkę E. Kalmana. Wielkim wydarzeniem muzycznym stał się koncert światowej sławy tenora José Carrerasa, któremu towarzyszyła orkiestra szczecińskiej Opery i Operetki (1993). Wzorem londyńskich proms, w 1996 roku na Jasnych Błoniach w parku im. Jana Kasprowicza zorganizowano pierwszy z licznych koncertów promenadowych. Ogromną popularnością, nie tylko w Szczecinie, cieszyły się organizowane każdego roku na zamku Wielkie Turnieje Tenorów. W 1999 roku w szczecińskiej Operze i Operetce odbyło się światowe prawykonanie koncertowe operetki Loteria na mężów Karola Szymanowskiego.Po kilku latach dyrekcji Warcisława Kunca zmniejszono zatrudnienie personelu do 171 osób, co teatrowi wyszło na korzyść. Zespół stał się przez to bardziej zwarty i doskonale czuł politykę programową dyrektora. W 1998 roku pion artystyczny liczył 103 wykonawców, w tym 13 solistów, 13 tancerzy, 32 chórzystów i 37 muzyków orkiestry. Postawiono także na promocję teatru. Od 1994 roku wydawane są "Kroniki sezonu", a od 1996 miesięcznik muzyczny „Klakier”. W 1994 roku przy teatrze powołano do życia Stowarzyszenie Miłośników Opery i Operetki. W Galerii „GO” organizowane są wystawy, m.in. wystawa malarstwa wybitnego polskiego tenora Wiesława Ochmana, wystawa fotografii operowej i baletowej Juliusza Multarzyńskiego, wystawy plakatów operowych i operetkowych. Postawiono także na fonografię. Artyści związani z teatrem nagrali kilkanaście płyt, m.in. z operami Moniuszki i operetką Lehara. Teatr uczestniczy w Międzynarodowych Festiwalach Muzyki Współczesnej.
W czerwcu 2000 roku, ze względu na coraz częściej wystawiany repertuar operowy, a także chęć zwiększenia prestiżu placówki, teatr muzyczny Szczecina przyjął nazwę Opery na Zamku. Warcisław Kunc Operą kierował do grudnia 2004 roku. Po wygraniu konkursu w 2007 roku ponownie został jej dyrektorem (od 21 czerwca 2007 do 19 kwietnia 2011). W tym czasie sprawował kierownictwo muzyczne w ponad 50 spektaklach operowych, operetkowych i musicalach. Z jego inicjatywy w 2004 roku w ramach Festiwalu Vivat Moniuszko na scenie Opery na Zamku zaprezentowano wszystkie opery Stanisława Moniuszki, co było wydarzeniem w skali kraju.
W roku 2010 podjęto decyzję o gruntownej przebudowie Opery na Zamku. Miała ona na celu unowocześnienie obiektu i zwiększenie jego funkcjonalności. Plany zakładały m.in. powstanie nowoczesnej, wielofunkcyjnej sali teatralnej z kuluarami i foyer, a także stworzenie sali baletowej i kameralnej oraz sali prób orkiestry i chóru. Całkowity koszt przebudowy pomieszczeń zamkowych kształtował się na poziomie 67 mln złotych. Prace remontowe rozpoczęto w maju 2011 roku. We wrześniu, na czas remontu, po prawej stronie Odry przy ul. Energetyków wzniesiono tymczasowy budynek (na-miot) opery, w którym kontynuowana jest działalność artystyczna teatru.
W hali liczą-cej 2,5 tys. m² mieści się 600 miejsc. Terminy zakończenia prac remontowych przesuwano kilkakrotnie. Wiązało się to ze zmianą wykonawców przebudowy sali teatralnej i zaplecza oraz wzrostem kosztów. Obecnie jako datę ukończenia podaje się drugą połowę 2015 roku.
W marcu 2012 roku, w wyniku ogłoszonego konkursu, nowym dyrektorem Opery na Zamku w Szczecinie została Angelika Rabizo. W okresie jej niemal dwuletniej dyrekcji w teatrze zrealizowano 9 premier. Opera kontynuowała współpracę z niemieckimi partnerami, dzięki czemu szczecińska publiczność miała możliwość wysłuchania wielu wybitnych dzieł. Teatr i jego zespół zdobyli wiele nagród, m.in. Bursztynowy Pierścień 2012 za spektakl Zemsta nietoperza J. Straussa w reż. Jitki Stokalskiej, Bursztynowy Pierścień 2013 dla solisty baletu Opery na Zamku, Pawła Wdówki, Nagrodę Dziennikarzy, prestiżową nagrodę fonograficzną International Classical Music Awards za Verbum nobile S. Moniuszki w wykonaniu szczecińskich artystów operowych.
W październiku 2013 roku Angelika Rabizo złożyła rezygnację z pełnionej funkcji. Powodem decyzji były m.in. problemy z finansowaniem remontu Opery. Od 1 października 2014 roku Operą na Zamku (pięcioletnia kadencja) kieruje Jacek Jekiel.
CZYTAJ DALEJ
CIEKAWOSTKI
► Siedziba tymczasowa administracji: ul. Firlika 20 71-637 Szczecin.
► Idea założenia zawodowego teatru muzycznego w Szczecinie narodziła się w nocy z 4 na 5 lipca 1956 roku na korytarzu wagonu sypialnego relacji Szczecin-Gdynia. Podczas siedmiogodzinnej dyskusji decyzję taką podjęli śpiewak, ówczesny pracownik „Artosu” Jacek Nieżychowski i Roman Szechter, wiceprzewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie, prywatnie wielki meloman.
► Pierwszym dyrektorem Operetki Szczecińskiej został autentyczny hrabia, Jerzy Jacek Nieżychowski herbu Pomian. Pochodził z wielkopolskiej rodziny ziemiańskiej, której korzenie sięgały pierwszej połowy XIV wieku.
► Według wspomnień Edmunda Waydy, w pierwszych miesiącach funkcjonowania Operetki w zaadaptowanej na potrzeby teatru sali gimnastycznej przy ul. Potulickiej, miedzy sceną a widownia nie było jeszcze połączenia i istniała prawie metrowa szpara. W czasie przedstawienia publiczność siedziała w futrach i płaszczach, na scenie aktorki występowały w często mocno wydekoltowanych sukniach, a przez szparę padał śnieg...
► Na bankiecie po przedstawieniu Zemsty nietoperza (31 grudnia 1957), entuzjastycznie przyjętym przez publiczność, I sekretarz KW PZPR zwrócił się do dyrektora Jacka Nieżychowskiego z zapewnieniem „Dyrektorze, dopóki ja jestem, macie moje pełne poparcie, nic się wam złego nie może stać”. Wkrótce sekretarza na stanowisku zastąpił inny. Niedługo później dyrektor Nieżychowski został wyrzucony z teatru bez podania żadnych wyjaśnień.
► Ulubieniec szczecińskiej publiczności, śpiewak i aktor Antoni Kaczorowski, umiejętnie potrafił zadbać o własne interesy. Wmieszany w tłum stojący przed słupem ogłoszeniowym, anonimowo zachęcał przygodnych przechodniów do uczestnictwa w programach, rewiach i spektaklach ze swoim udziałem.
W 1965 roku związani z Teatrem Muzycznym aktor Zygmunt Apostoł oraz dyrygent i kompozytor Walerian Pawłowski napisali piosenkę Bursztynowy Pierścień, której inspiracją była nagroda przyznawana przez publiczność najpopularniejszym aktorom scen Szczecina. Na uwagę zasługuje fakt, iż muzykę skomponował aktor, natomiast słowa napisał kompozytor.
► W roku 1976 na scenie Teatru Muzycznego w Szczecinie Irena Brodzińska wystąpiła w musicalu Machiavelli wspólnie ze swoją córką, słynna divą operetkową, Grażyną. W przedstawieniu zagrały... matkę i córkę.
► Znakomity baryton Opery na Zamku Mirosław Kosiński jest pasjonatem lotnictwa. Wielokrotnie sam pilotował samoloty.
CZYTAJ DALEJ
WAŻNE DATY
► 25 stycznia 1957 – inauguracja działalności Operetki Szczecińskiej Towarzystwa Miłośników Teatru Muzycznego Krainą uśmiechu F. Lehara reż. Edmunda Waydy i z gościnnym udziałaem solistów Operetki Gliwickiej.
► 1 maja 1958 – upaństwowienie teatru i przyjęcie nazwy Państwowa Operetka w Szczecinie.
► 1 kwietnia 1961 – Edmund Wayda objął stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego.
► 1965 – Bursztynowy Pierścień dla Ireny Brodzińskiej.
► 1966 – Bursztynowy Pierścień dla Ireny Brodzińskiej.
► 12 stycznia 1966 – Państwowa Operetka w Szczecinie oficjalnie została przemianowana na Państwowy Teatr Muzyczny.
► 1967 – Bursztynowy Pierścień dla Ireny Brodzińskiej.
► 15 listopada 1970 – w Państwowym Teatrze Muzycznym w spektaklu Inez po raz ostatni po 58 latach pracy scenicznej wystąpił Antoni Kaczorowski.
► 2 grudnia 1970 – w Miejskim Domu Kultury z udziałem artystów PTM odbyła się impreza Nie ma zawieszenia wojny w walce z gruźlicą.
► 18 grudnia 1971 – Bursztynowe Pierścienie dla Krystyny Demskiej i Zygmunta Łuczaka.
► 18 grudnia 1972 – Bursztynowe Pierścienie dla Marii Popławskiej i Władysława Żydlika.
► 21 stycznia 1974 – Bursztynowe Pierścienie 1973 dla Niny Mazgajskiej i Edwarda Newady.
► 25 kwietnia 1974 – premiera spektaklu Pancerni i pies wg powieściJ. Przymanowskiego.
► 18 grudnia 1974 – Bursztynowy Pierścień1974 dla Włodzimierza Wasylowskiego.
► 14 kwietnia 1978 – inauguracja działalności Teatru Muzycznego w nowej siedzibie w Zamku Książąt Pomorskich. Premiera śpiewogry Kulig wg L. Schillera.
► 22 listopada 1978 – wystawienie pierwszej opery w historii szczecińskiego Teatru Muzycznego – Wesołych kumoszek z Windsoru w reż. Tadeusza Bursztynowicza.
► 22 marca 1979 – Bursztynowe Pierścienie dla Ewy Rossy-Gowor i Edmunda Piotrowskiego.
► 10 lipca 1980 – premiera Strasznego dworu S. Moniuszki w reż. Tadeusza Bursztynowicza.
► 27 stycznia 1982 – premiera Madame Butterfly G. Pucciniego w reż. Tadeusza Bursztynowicza.
► 17 czerwca 1982 – premiera Halki S. Moniuszki w reż. Tadeusza Bursztynowicza i Ewy Kołogórskiej.
► 6 lutego 1985 – premiera Toski G. Pucciniego w reż. Tadeusza Bursztynowicza.
► 6 maja 1985 – w trakcie przygotowań do premiery opery Zamek na Czorsztynie K. Kurpińskiego zmarł w Warszawie wieloletni dyrektor Teatru Muzycznego w Szczecinie, Tadeusz Bursztynowicz.
► 16 lutego 1986 – premiera Błękitnej maski F. Raymonda w reż. Krafta Alexandra.
► 8 maja 1987 – powołanie Urszuli Trawińskiej-Moroz na stanowisko dyrektora Opery i Operetki w Szczecinie.
► 14 maja 1987 – premiera Zemsty nietoperza J. Straussa w reż. Bogusławy Czosnowskiej.
► 17 grudnia 1987 – premiera opery buffo Służąca panią G.B. Pergolesiego w reż. Marka Hassa.
► 5 marca 1988 – premiera Hrabiny Maricy I. Kálmána w reż. Krafta Alexandra.
► 1 lutego 1989 – dyrygent Filharmonii Szczecińskiej, Jacek Kraszewski, objął stanowisko dyrektora Opery i Operetki.
► 29 marca 1989 – wyjazd zespołu Opery i Operetki na kilkudniowe tournée po Danii.
► 25 kwietnia 1989 – Nagroda Artystyczna Wojewody Szczecińskiego dla Władysława Żydlika za wybitne osiągnięcia na scenie Opery i Operetki w Szczecinie.
► 20–21 czerwca 1989 – gościnne występy na scenie Opery i Operetki zespołu Landestheater z Dessau (NRD) z operą Wesele Figara W.A. Mozarta w reż. R. Flora.
► 24 czerwca 1989 – premiera Cygańskiej miłości F. Lehàra w reż. Krafta Alexandra.
► 7 grudnia 1989 – premiera Cyganerii G. Pucciniego w reż. Sławomira Żerdzickiego.
► 7 marca 1991 – premiera widowiska muzycznego Nie tylko we Lwowie w reż. Haliny Dzieduszyckiej.
► 5 sierpnia 1992 – Warcisław Kunc wygrał konkurs na dyrektora Opery i Operetki.
► 24 kwietnia 1993 – premiera Żołnierza królowej Madagaskaru J. Tuwima w reż. Krzysztofa Kolbergera.
► 1 lipca 1994 – premiera Strasznego dworu S. Moniuszki w reż. Marka Sikory (dziedziniec Zamku Książąt Pomorskich).
► 11 lipca 1994 – pierwszy Konkurs Tenorów (zwycięzca Walery Kostin).
► 15 lipca 1994 – premiera Trubadura G. Verdiego w reż. Olgi Iwanowej (dziedziniec Zamku Książąt Pomorskich).
► 14 lipca 1995 – premiera Toski G. Pucciniego w reż. Artura Hofmana (dziedziniec Zamku Książąt Pomorskich).
► 6 października 1995 – Bursztynowy Pierścień dla Romany Jakubowskiej-Handtke.
► 22 lutego 1996 – premiera sztuki muzycznej Skąd to zwierzę w operze W. Chotomskiej z muzyką J. Oleszkiewicza w reż. Artura Hofmana.
► 18 kwietnia 1996 – występ Wiesława Ochmana (w repertuarze pieśni neapolitańskie).
► 20 kwietnia 1996 – premiera sztuki Czapa J. Krasińskiego w reż. Piotra Szulkina z udziałem Marka Walczewskiego i Marka Siudyma.
► 11 października 1996 – premiera operetki Księżniczka cyrkówka I. Kalmana w reż. Artura Hofmana.
► 23 listopada 1996 – Bursztynowy Pierścień dla Romany Jakubowskiej-Handtke.
► 1997 – na ścianie wschodniego skrzydła Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie odsłonięto pamiątkową tablicę poświęconą dyrektorowi Tadeuszowi Bursztynowiczowi. Fundatorem tablicy było Stowarzyszenie Miłośników Opery i Operetki. Tablicę wykonał Zakład Kamieniarski Edwarda Momota.
► 24 stycznia 1997 – z okazji czterdziestolecia działalności szczecińskiej sceny muzycznej wystawiono spektakl Potulicka w reż. Artura Hofmana i Teresy Kujawy.
► 22 listopada 1997 – Bursztynowy Pierścień dla Ewy Filipowicz za rolę Rozyny w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego w reż. Olgi Iwanowej.
► 4 kwietnia 1998 – premiera opery komicznej Uprowadzenie z seraju W.A. Mozarta w reż. Tatiany Malinowskiej-Tyszkiewicz.
► 21 listopada 1998 – Bursztynowy Pierścień dla Iwony Hossy za rolę Konstancji w Uprowadzeniu z seraju W.A. Mozarta w reż. Warcisława Kunca i Jewgienija Iwanowa.
► 20 listopada 1999 – Bursztynowy Pierścień dla Izabella Turhan za rolę Hanny Galwari w Wesołej wdówce F. Lehara w inscenizacji Adama Hanuszkiewicza.
► 25 sierpnia 2001 – premiera Carmina Burana C. Orffa w reż. Winfrieda Schneidera.
► 7 stycznia 1996 – gala noworoczna w Operze i Operetce. W programie m.in. utwory Johanna Straussa.
► 2001 – Bursztynowy Pierścień dla spektaklu West Side Story L. Bernsteina w reż. Leszka Czarnoty.
► 2002 – Bursztynowy Pierścień dla Mikołaja Zalasińskiego za rolę Hrabiego René w Balu maskowym G. Verdiego w reż. Marii Sartowej.
► 2010 – rozpoczęcie pierwszego etapu gruntownej przebudowy budynku Opery zmierzającego do unowocześnienia teatru i zapewnienia mu optymalnej funkcjonalności.
► Wrzesień 2011 – budowa namiotu przy ul. Energetyków – tymczasowej siedziby Opery na czas remontu.
► 23 listopada 2012 – Bursztynowy Pierścień dla spektaklu Zemsta nietoperza J. Strausa w reż. Jitki Sokalskiej.
► 18 marca 2013 – przyznanie prestiżowej nagrodę fonograficznej International Classical Music Awards za Verbum nobile S. Moniuszki w wykonaniu artystów Opery na Zamku.
► 13 października 2013 – rezygnacja Angeliki Rabizo z funkcji dyrektora Opery na Zamku.
► 2013 – Bursztynowy Pierścień dla solisty baletu Pawła Wdówki za rolę w spektaklu baletowym Odcienie namiętności.
► 1 października 2014 – objęcie dyrekcji teatru przez Jacka Jekiela.
► 1 grudnia 2014 – Bursztynowy Pierścień dla spektaklu baletowego Ogniwa do muzyki W. Lutosławskiego w choreografii Kai Kołodziejczyk, Piotra Czubowicza i Roberta Glumbka.
CZYTAJ DALEJ
CIEKAWE POSTACI
Leszek Adamczyk
(1936-2008) – tancerz. Z Operetką Szczecińską zawiązany od początku jej istnienia. W latach 1956-1965 solista baletu. Tańczył wszystkie ważniejsze partie w operetkach. Niezapomniany Franciszek w Coppelii L. Delibesa (1963). W latach 1964-1965 był także kierownikiem baletu.
Zygmunt Apostoł
(ur. 1931) – aktor, piosenkarz, kompozytor, pianista. Ze szczecińską sceną muzyczną związany w latach 1958–1968. Pracę w Operetce Szczecińskiej zaczynał jako korepetytor. Później związał się z Estradą Szczecińską. Równocześnie jako aktor charakterystyczny występował w Operetce Szczecińskiej (późniejszy Teatr Muzyczny), stając się obok Ireny Brodzińskiej niekwestionowaną gwiazdą tej sceny. Grał także w Kabarecie Piosenki przy Klubie „13 Muz” w Szczecinie (1961–1968). Współpracował także z lokalną Rozgłośnią Radiową, Ośrodkiem TV i z prasą. Jest również autorem piosenek o Szczecinie. Dwukrotnie wyróżniony Bursztynowym Pierścieniem (1965, 1966), nagrodą publiczności dla najpopularniejszego aktora Szczecina, oraz Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego.
Edmund Borowski
(1920–1999) – dyrygent i kompozytor. Ze Szczecinem związany od roku 1946. W tym samym roku rozpoczął współpracę z lokalną rozgłośnią radiową i teatrami jako muzyk, aranżer i kompozytor. W latach 1948–1955 był dyrygentem orkiestry Polskiego Radia w Szczecinie. Przez dwa lata był muzykiem Filharmonii Szczecińskiej, gdzie grał na fagocie (1956–1958). W 1958 został dyrygentem Państwowej Operetki, a potem Państwowego Teatru Muzycznego w Szczecinie. Ze sceną tą był związany niemal 30 lat, do 1987 roku. Był kompozytorem muzyki do Oberżystkii Pana Teodora Zrzędy C. Goldoniego, Strachów Plauta, Roxy B. Connersa, Inez K. A. Czyżowskiego. Ponadto skomponował muzykę baletową m.in. do Nocy w Wenecji J. Straussa, Paganiniego F. Lehara, Ptasznika z Tyrolu K. Zellera. Pisał również kantaty, pieśni i utwory fortepianowe. W 1969 roku został wyróżniony Odznaką Honorowa Gryfa Pomorskiego.
Irena Brodzińska
(ur. 1933) – aktorka, śpiewaczka, tancerka. Legendarna gwiazda szczecińskiej sceny muzycznej. Ulubienica publiczności. Z miastem związana od 1957 roku. Obdarzona dużą uroda i wielkim talentem, występowała w głównych rolach niemal we wszystkich najważniejszych przedstawieniach Operetki i Teatru Muzycznego. Trzykrotnie uzyskała nagrodę Bursztynowego Pierścienia dla najlepszej i najpopularniejszej aktorki Szczecina. Odznaczona m.in. prestiżową Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego.
Tadeusz Bursztynowicz
(1920–1985) – reżyser, współzałożyciel i dyrektor Teatru Muzycznego w Szczecinie. Ze Szczecinem związany od 1971 roku. Inicjator przeniesienia TM z dotychczasowej siedziby przy ul. Potulickiej do Zamku Książąt Pomorskich. Za jego kadencji powiększono zespół artystyczny, sprowadzając do Szczecina wielu młodych solistów, muzyków, tancerzy i dyrygentów. Rozszerzono repertuar i zwiększono liczbę premier do sześciu w sezonie. W latach jego dyrekcji Teatr Muzyczny dawał do 300 przedstawień rocznie dla ok. 120 tys. widzów. Wielokrotnie odznaczany, m.in. dwukrotnie prestiżową Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego. W plebiscycie „Szczecinianie Stulecia”, ogłoszonym na przełomie XX i XXI wieku, zajął 55 miejsce.
Magdalena Dracówna
(ur. 1940) – tancerka, choreograf. W latach 1960–1975 solistka baletu w Operetce Szczecińskiej, a potem w Teatrze Muzycznym. W latach 1965–1974 kierowała zespołem baletowym teatru. Autorka opracowań choreograficznych do musicalu Inez E. Borowskiego, Gasparone K. Millöckera, Balu w operze R. Heubergera. Tańczyła m.in. partię Swanildy w Coppelii L. Delibesa (1963) oraz w Wieczorze baśni baletowych – Jezioro łabędzie (Łabędź) / Piotruś i wilk (Kaczka) / Szeherezada (rola tytułowa –1974).
Ruta Gorczyńska
(ur. 1940) – tancerka W latach 1961–1967 solistka baletu w Operetce Szczecińskiej, a potem w Teatrze Muzycznym. Ponownie w Szczecinie od 1972 roku. Do emerytury tańczyła w Teatrze Muzycznym, m.in. w Wieczorze baśni baletowych – Jezioro łabędzie (Księżniczka) / Szeherezada (rola tytułowa –1974).
Zygmunt Gorczyński
(1935–2011) – aktor, śpiewak. Ze Szczecinem związany od 1961 roku. Do 1967 roku solista Operetki Szczecińskiej, a potem w Teatru Muzycznego. Po kilkuletnim pobycie we Wrocławiu ponownie w Szczecinie. W latach 1972–1985 jeden z czołowych solistów w Teatrze Muzycznym. Niezapomniany Benny w Czarującym Giuliu G. Kramera, Rena w Can-canie C. Portera, Karol Wykeham w Ciotce Karola B. Thomasa, Henryk w Balu w operze R. Heubergera, Ottokar w Baronie cygańskim J. Straussa. Zasłużony Działacz Kultury (1978).
Henryk Gucz
(1935–2007) – tancerz. W latach 1961–1968 solista baletu Operetki Szczecińskiej, a później Teatru Muzycznego. Ponownie w TM w sez. 1971/1972. Tańczył m.in. partie Franciszka w Coppelii L. Delibesa (1963). Był także asystentem choreografa.
Antoni Kaczorowski
(1893–1982) – aktor, śpiewak, reżyser. Karierę artystyczną zaczynał na początku XX wieku. Żołnierz Armii Andersa. Uczestnik walk o Monte Cassino. we Włoszech śpiewał u boku wielkiego tenora Beniamino Gigli. Od 1958 mieszkał na stałe w Szczecinie. Występował na scenie Operetki (późniejszego Państwowego Teatru Muzycznego). Stworzył dziesiątki niezapomnianych kreacji, m.in. Bartola w Cyruliku Sewilskim Rossiniego, dyrektora teatru w Bajaderze Kálmána, Franciszka w Dorinie Gilberta, Menelaja w Pięknej Helenie Offenbacha, barona Zetę w Wesołej wdówce Lehara. Gościnnie grywał także role dramatyczne. Na szczecińskiej scenie obchodził pięćdziesięciolecie (1962) i pięćdziesięciopięciolecie (1967) pracy artystycznej. Po raz ostatni przed przejściem na emeryturę wystąpił 15 listopada 1970 roku w roli Kaiki w śpiewogrze Edmunda Borowskiego Inez (prem. 12 marca 1970). W słynącym z ekstrawagancji środowisku aktorskim uważany był za wielkiego oryginała. Uwielbiany przez publiczność, nazywany był „Królem humoru” lub „Mikadem śmiechu”. Wyróżniony m.in. Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego.
Ryszard Karczykowski
(ur. 1942) – światowej sławy śpiewak operowy (tenor), reżyser. Studiował śpiew m.in. u Haliny Mickiewiczówny, artystki związanej z Operetką Szczecińską. Pierwsze duże sukcesy odnosił na scenie Państwowego Teatru Muzycznego w Szczecinie, którego czołowym solistą był w latach 1965-1969. Najważniejsze role z tego okresu to Emanuele w Paganinim F. Lehara, Adam w Ptaszniku z Tyrolu K. Zellera, Robert Gniazdowski w Dziękuje ci, Ewo S. Renza, Filip w Dyrektorze teatru W. A. Mozarta, Hrabia Tasillo w Hrabinie Maricy E. Kálmána, Szymon Rymanowicz w Studencie żebraku K. Millöckera. W 2003 roku w Operze na Zamku reżyserował Czarodziejski flet W. A. Mozarta. Jest dwukrotnym laureatem Bursztynowego Pierścienia (1967, 1968).
Mirosław Kosiński
(ur. 1953) – śpiewak-solista (baryton), aktor, reżyser. Ze szczecińską sceną muzyczną związany od 1979 roku. W swoim bogatym dorobku wokalnym ma kilkadziesiąt głównych ról w operach i operetkach, m.in. Baron Scarpia w Tosce G. Pucciniego, George Germont w Traviacie G. Verdiego, Torreador Escamilio w Carmen G. Bizeta, Doktor Falke w Zemście nietoperza J. Straussa. Występował na wielu scenach operowych Europy i Ameryki Płn. Brał udział w koncertach oratoryjno-kantatowych i kameralnych recitalach. Reżyserował w Polsce i w Niemczech. Jest pedagogiem, czynnym działaczem społecznym i przewodniczącym Szczecińskiego Oddziału ZASP. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany, m.in. Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego i Honorową Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Szczecina.
Warcisław Kunc
(ur. 1962) – dyrygent, pedagog. Dyrektor Opery i Operetki, a później Opery na Zamku w latach 1992–2004 i 2007–2011. Wprowadził do repertuaru wiele pozycji operowych. Był pomysłodawcą Letnich Sezonów Operowych, organizowanych od 1993 roku na dziedzińcu Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie, oraz inicjatorem Wielkiego Turnieju Tenorów. Sprawował kierownictwo muzyczne w ponad 50 spektaklach operowych, operetkowych i musicalach. Z jego inicjatywy w 2004 roku w ramach Festiwalu Vivat Moniuszko na scenie Opery na Zamku zaprezentowano wszystkie opery Stanisława Moniuszki. Wraz z zespołem teatru nagrał kilka płyt z repertuarem Moniuszki i Lehara. Obok Tadeusza Bursztynowicza uważany za najlepszego dyrektora w historii szczecińskiej sceny muzycznej. Ambasador Szczecina (2004).
Ryszard Markow
(ur. 1950) – archiwista, animator kultury, były wicedyrektor Teatru Polskiego i Filharmonii Szczecińskiej. W latach 1992–2005 był zastępcą dyrektora Opery na Zamku, a w 2009 roku został pełnomocnikiem ds. przygotowania projektu przebudowy Opery. Wspólnie z Warcisławem Kuncem stworzył nowoczesny teatr operowy w Szczecinie. Wzbogacił repertuar, był pomysłodawcą licznych projektów muzycznych, które uczyniły Operę na Zamku jedną z wiodących scen w kraju.
Nina Mazgajska
(1936–1989) – aktorka, śpiewaczka, także spikerka Telewizji Szczecin. Po ukończeniu Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej w Szczecinie była adeptką (1956–1959), a później solistką Państwowej Operetki w Szczecinie. W latach 1959–1961 związała się z Estradą Szczecińską. Od 1961 do 1976 ponownie występowała na scenie Operetki (późniejszy Teatr Muzyczny). Wystąpiła w ponad 30 premierach. W 1973 roku otrzymała Bursztynowy Pierścień, prestiżową nagrodę publiczności za rolę Grisi w Domku trzech dziewcząt Franza Schuberta (reż. Tadeusz Bursztynowicz) i Fedory w Balu w operze Richarda Heubergera (reż. Henryk Mozer). Wyróżniona Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego (1974).
Halina Mickiewiczówna
(1923–2001) – śpiewaczka operowa i operetkowa (sopran koloraturowy), pedagog. W latach pięćdziesiątych była opiekunem (gościnnie) wokalnym w Studio Operowym przy Filharmonii w Szczecinie. Brała udział w koncertach organizowanych przez lokalnych dyrygentów, z których dochód przeznaczony był m.in. na odbudowę stolicy. W latach 1959–1961 związana była z Operetką Szczecińską. Śpiewała partię Hortensji w Balu w operze R. Heubergera. Na początku lat siedemdziesiątych współpracowała z Państwowym Teatrem Muzycznym, przygotowując solistów od strony wokalnej. Jako pedagog, wykształciła wiele znakomitych śpiewaczek i śpiewaków, m.in. przyszłego wybitnego tenora Ryszarda Karczykowskiego, związanego ze szczecińska sceną muzyczną w latach 1965–1969.
Edward Newada
(1922–2001) – aktor i śpiewak operetkowy, artysta estradowy. W Szczecinie od 1946 roku. Od 1956 do 1976 roku związany był z Operetką Szczecińską (późniejszy Państwowy Teatr Muzyczny). Przez ponad 20 lat był jej solistą i etatowym amantem. Zagrał w 52 przedstawieniach, w których zaśpiewał aż 48 głównych partii. Wystąpił u boku m.in. Wandy Polańskiej, Ireny Brodzińskiej, Edmunda Waydy, Antoniego Kaczorowskiego, Ryszarda Karczykowskiego, Jacka Nieżychowskiego, Joachima Lamży. W 1973 roku za rolę Kuzkina w komedii muzycznej Aniuta szczecińska publiczność uhonorowała go swoją najwyższą nagrodą – Bursztynowym Pierścieniem.
Jacek Nieżychowski
(1924–2009) – aktor, śpiewak operetkowy, publicysta, dziennikarz, organizator życia muzycznego, pierwszy dyrektor Operetki Szczecińskiej. Od 1947 roku w Szczecinie. W 1956 roku przy udziale miejscowych działaczy kultury powołał do życia Towarzystwo Miłośników Teatru Muzycznego, które dało początek Operetce Szczecińskiej. Był jej pierwszym dyrektorem i kierownikiem artystycznym. Do współpracy zaprosił m.in. Wandę Polańską, Irenę Brodzińską i Edmunda Waydę, którzy wkrótce stali się niekwestionowanymi gwiazdami szczecińskiej sceny i ulubieńcami publiczności. Na potrzeby Operetki uzyskał i zaadaptował lokal po dawnej sali gimnastycznej Milicji Obywatelskiej przy ul. Potulickiej. W marcu 1959 roku bez żadnego uzasadnienia został zwolniony ze stanowiska. Organizator Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Imprez Artystycznych w Szczecinie. Jeden z pomysłodawców i organizatorów I i II Festiwalu Młodych Talentów. Działacz sportowy. Członek zespołu Silna Grupa pod Wezwaniem. Aktor filmowy. Autor książek kulinarnych. Publicysta. Jedna z najbarwniejszych postaci życia kulturalnego Szczecina. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Towarzystwa Miłośników Szczecina (2002).
Walerian Pawłowski
(1920–2004) – dyrygent Filharmonii Szczecińskiej, kompozytor, popularyzator muzyki, publicysta, pedagog. Jedna z najbarwniejszych postaci środowiska kulturalnego Szczecina. Wieloletni dyrygent Operetki Szczecińskiej. Kompozytor utworów symfonicznych i kameralnych, także widowiska Droga przez walkę, wystawionego w Państwowym Teatrze Muzycznym w Szczecinie. Autor książek i felietonów muzycznych. Radiowy prelegent i autor popularnych gawęd muzycznych. Wyróżniony m.in. Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego.
Zygmunt Rychter
(1922–1992) – kompozytor, muzyk, kierownik zespołów muzycznych. W Szczecinie od 1948 roku. Nierozerwalnie związany z teatrami muzycznymi (Operetka, Teatr Muzyczny, Opera i Operetka), gdzie był chórmistrzem w latach 1956-1982. Autor wielu kompozycji i piosenek o Szczecinie. Wieloletni członek ZAKR. Współorganizator Festiwali Młodych Talentów. Wyróżniony Odznaką Honorowa Gryfa Pomorskiego (1988).
Bohdan Rzeszowski
(1926–1983) – aktor, śpiewak. Walczył pod Monte Cassino. Ze szczecińską sceną muzyczną związany od 1959 roku. Był jednym z najbardziej popularnych i lubianych aktorów tej sceny. Grał na niej aż do przejścia na emeryturę w grudniu 1978 roku. Zagrał prawie w 50 premierach. Wyróżniony m.in. Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego (1967) i Honorową Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Szczecina (1976).
Zofia Tokarzewska
(1909–1996) – śpiewaczka, aktorka. Śpiewu i pracy scenicznej uczyła się w Studium Operowym przy Towarzystwie Opery Narodowej m.in. u Heleny Zboińskiej-Ruszkowskiej, Stefana Beliny, Ady Sari. Od 1946 roku w Szczecinie. Początkowo współpracowała z Biurem Koncertowym i Artosem. Występowała w koncertach radiowych. W latach 1951–1957 była aktorką teatrów dramatycznych. W 1957 otrzymała angaż do Operetki i ze sceną muzyczną związała się aż do przejścia na emeryturę w 1976 roku. Ważniejsze role; Maoti w Inez E. Borowskiego, Baronowa w Krainie uśmiechu F. Lehara, Konstancja w Gejszy S. Jonesa, Palmira w Balu w operze R. Heubergera.
Henryk Walentynowicz
(ur. 1944) – tancerz, choreograf, pedagog. Pierwsze szczeble wtajemniczenia tanecznego zdobywał u solisty Operetki Szczecińskiej, Józefa Kacamona. Później kształcił się m.in. u Rajmunda Sobiesiaka w Bydgoszczy i Conrada Drzewieckiego w Poznaniu. W 1966 roku został solistą baletu w Teatrze Muzycznym w Szczecinie. Na zaproszenie Teresy Kujawy tańczył w Operze Wrocławskiej (1972–1974). Po powrocie do Szczecina tańczył główne role w przedstawieniach baletowych, musicalach i w operetkach. W latach 1985–1987 oraz 1995–1997 kierował zespołem baletowym Opery i Operetki. Jest uznanym choreografem. Na swoim koncie ma kilkadziesiąt realizacji teatralnych. Udziela się jako pedagog. Współpracuje także ze scenami muzycznymi w całym kraju. Laureat nagrody Ministra Kultury i Sztuki. Wyróżniony m.in. Złotą Odznaką Honorową Gryfa Zachodniopomorskiego.
Edmund Wayda
(1915–2010) – śpiewak. W latach 1956–1968, z krótką przerwą, aktor i reżyser Państwowej Operetki w Szczecinie. Reżyserował inauguracyjne przedstawienie Krainy uśmiechu F. Léhara (25 stycznia 1957). W sezonie 1960/1961 występował w Operetce Łódzkiej i w Operetce Dolnośląskiej we Wrocławiu. Od 1961 roku ponownie w Szczecinie, gdzie 1 kwietnia objął stanowisko dyrektora naczelnego i kierownika artystycznego Operetki Szczecińskiej. Wzbogacił ofertę repertuarową, wprowadzając wodewile, baśnie, komedie muzyczne, farsy i musicale. Dzięki zróżnicowanemu repertuarowi w 1965 roku zmieniono nazwę Operetki na Państwowy Teatr Muzyczny. W latach 1957–1968 wyreżyserował 13 premier. W 1967 roku został wyróżniony Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego.
Józef Wiłkomirski
(ur. 1926) – wiolonczelista, dyrygent, kompozytor, wieloletni dyrektor Filharmonii Szczecińskiej, publicysta. W latach 1958–1961 współpracował z Operetką Szczecińską jako kierownik muzyczny i dyrygent, m.in. Zemsta nietoperza i Baron cygański J. Strauss (syn), Wiktoria i jej huzar P. Ábrahám. Wyróżniony Odznaką Honorową Gryfa Pomorskiego (1960).
Władysław Żydlik
(1938–2013) – śpiewak (baryton), solista opery, aktor dramatu, pedagog. W Szczecinie od 1970. Wspólnie z Tadeuszem Bursztynowiczem zainicjował przeniesienie siedziby teatru muzycznego z ul. Potulickiej do Zamku Książąt Pomorskich. Wystąpił w kilkudziesięciu operach, operetkach, musicalach i spektaklach teatralnych, tworząc wiele niezapomnianych kreacji. Udzielał się jako pedagog. Czynnie działał w ZASP. W 2005 roku został członkiem Kapituły Zasłużonych ZG ZASP w Warszawie. Laureat m.in. Bursztynowego Pierścienia (1972) i Ariona (nagroda ZASP).
CZYTAJ DALEJ
BIBLIOGRAFIA ORAZ LINKI
► Paweł Bartnik, Jan Macholak, Kronika Szczecina 1945–2005. Z biegiem lat, z biegiem dni, Wydawnictwo „Dokument”, Szczecin 2005
► 40 lat Szczecińskiej Sceny Muzycznej (pod red. Małgorzaty Mazurek), Opera i Operetka w Szczecinie, Szczecin 1997
► X-lecie Państwowego Teatru Muzycznego w Szczecinie 1957–1967 (praca zbiorowa), PTM, Szczecin 1967
► Encyklopedia Szczecina t. I A-O i t. II P-Ż (pod red. Tadeusza Białeckiego, autor haseł Ryszard Markow), Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 1999 i 2000.
► 30 lat Opery na Zamku (pod red. Karoliny Kuciapy), Opera na Zamku, Szczecin 2008
