Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X

ZAPLANUJ SWÓJ SPACER

WROCŁAWSKI TEATR WSPÓŁCZESNY
IM. EDMUNDA WIERCIŃSKIEGO

ul. Rzeźnicza 12

Budynek teatru przy ul. Rzeźniczej 12/13 (dawniej Büttnerstr.) został zbudowany w 1929 roku według projektu architekta Maxa Tauberta. Widownia miała 450 miejsc. Od marca 1929 roku pełnił funkcję Domu Parafialnego Parafii Ewangelicko-Reformowanej we Wrocławiu.
Wrocławski Teatr Wspólczesny, fot. Elżbieta Kozak

W czasie wojny ocalał i do lipca 1946 roku był niewykorzystywany. 26 lipca 1946 roku Zarząd Miejski wydzierżawił salę teatralną przy ul. Rzeźniczej Elżbiecie i Zenonowi Kalinowiczom, którzy przyjechali do Wrocławia w czerwcu 1946 roku po powrocie z zesłania na Syberię. Ministerstwo Kultury i Sztuki upoważniło ich do zorganizowania w mieście Teatru Lalek. Otrzymał on nazwę Teatr Lalki i Aktora.

Początki teatru były niezwykle trudne. Wnętrze było całkowicie zniszczone i pozbawione wyposażenia scenicznego. Zaangażowanie i determinacja zespołu pozwoliło doprowadzić scenę do stanu używalności i 18 października 1946 roku teatr przy ul. Rzeźniczej zainaugurował działalność premierą Przygód Gęgorka Niny Gernet w reżyserii Elżbiety Kalinowicz.
1 stycznia 1950 roku teatr został upaństwowiony i zmienił nazwę na Państwowy Teatr Młodego Widza. Z upaństwowieniem wiązała się zmiana profilu artystyczno-organizacyjnego na wzór instytucji działających w Związku Radzieckim. Konsekwencją było pojawianie się na afiszu spektakli zgodnych z obowiązującą ideologią i powstanie w Komisji Współzawodnictwa Socjalistycznego.
W latach 1953–1966 dyrektorem i kierownikiem artystycznym był Adolf Chronicki. Pod jego kierownictwem w teatrze zaszły istotne zmiany. 1 stycznia 1957 roku teatr zmienił nazwę na Państwowy Teatr Rozmaitości we Wrocławiu, nawiązującą do tradycji teatrów Rozmaitości w Warszawie i Lwowie. Rozpoczął się gruntowny remont budynku według projektów Jerzego Kociubińskiego (projekt przebudowy), Władysława Wincze i Aleksandra Jędrzejewskiego (aranżacja wnętrz). Druga połowa lat pięćdziesiątych przyniosła też zweryfikowanie linii programowej teatru. Pojawiły się ambitne spektakle młodych reżyserów, m.in. Zygmunta Hübnera i Jerzego Jarockiego. 1 października 1960 roku do Teatru Rozmaitości przyłączono zespół objazdowego Teatru Powszechnego Dolnośląskiego Przedsiębiorstwa Teatralno-Imprezowego, kierowanego przez Szymona Szurmieja.
 21 stycznia 1961 roku Teatr Rozmaitości premierą Zawiszy Czarnego Juliusza Słowackiego w reżyserii Andrzeja Witkowskiego zainaugurował działalność w odnowionym gmachu. Oprócz Andrzeja Witkowskiego, ze sceną przy ul. Rzeźniczej rozpoczął stałą współpracę Jerzy Jarocki. 23 maja 1961 roku zadebiutował tu Kazimierz Kutz (Śmierć gubernatora Leona Kruczkowskiego). W późniejszych latach teatr stał się miejscem debiutu innych znanych reżyserów filmowych: Radosława Piwowarskiego (Noc Walpurgii albo kroki komandora Wieniedikta Jerofiejewa, 1990) i Sylwestra Chęcińskiego (Komedia sytuacyjna Johnie Mortimera i Briana Cooka, 1996).
12 sierpnia 1967 roku nazwa teatru została zmieniona na Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego. Następne sezony przyniosły znakomite przedstawienia Jerzego Jarockiego, Józefa Szajny, Helmuta Kajzara i Andrzeja Witkowskiego. Powstawały spektakle określające ideowe ramy teatru, którego celem było zarówno zaangażowanie społeczne jak i artystyczny eksperyment.
1 stycznia 1975 roku dyrektorem i kierownikiem artystycznym został reżyser i teatrolog Kazimierz Braun. Sezon 1975/1976 otworzyła premiera Białego małżeństwa Tadeusza Różewicza. Podczas dyrektury Brauna, trwającej do 1984 roku, Tadeusz Różewicz stał się najważniejszym dramaturgiem Teatru Współczesnego. Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych to także okres intensywnej twórczości Helmuta Kajzara, który na deskach Teatru Współczesnego realizował zarówno autorskie scenariusze jak i adaptował dramaty innych autorów w niezwykle oryginalny sposób. W maju 1984 roku cenzura wstrzymała premierę Nienasycenia Witkacego w reżyserii Wiesława Saniewskiego, a 5 lipca 1984 roku Kazimierz Braun został zwolniony z teatru.
 W latach 1984–1998 funkcje dyrektora i kierownika artystycznego pełnili: Jan Prochyra, Krzysztof Rościszewski, Julia Wernio, Zbigniew Lesień. 1 stycznia 1999 roku dyrekcję objęła Krystyna Meissner. Działalność teatru oprócz realizowania spektakli repertuarowych została poszerzona o organizację Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Dialog”. Festiwal do dziś, od 2012 roku jako niezależna instytucja, jest jedną z najważniejszych imprez teatralnych w Polsce.
 Od 1 września 2012 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym teatru jest Marek Fiedor. Naczelną myślą programową, wokół której skupiają się działania artystyczne teatru, jest powrót do twórczości Tymoteusza Karpowicza, Helmuta Kajzara i Tadeusza Różewicza, czyli artystów, których dzieła od końca lat pięćdziesiątych kształtowały oryginalne oblicze Teatru Współczesnego.

CZYTAJ DALEJ

BIBLIOGRAFIA ORAZ LINKI

►  Wrocławski Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego 1947–2007, pod red. A. Błaszczak, M. Bruder, Wrocław 2007.
 
 
AUTOR: Bożena Grzegorczyk

ul. Rzeźnicza 12, 50-132 Wrocław | www.wteatrw.pl


POWIĄZANE SPACERY

SPACEROWNIK DLA DZIECI, KTÓRE ZABIERAJĄ NA SPACER DOROSŁYCH: TEATR POSZUKIWANY!

Copyright SPACEROWNIK TEATRALNY 2016. All Rights Reserved.

Design by Dominika Naziębły, Łukasz Gosławski. Powered by Wojciech Sowa.