Korzystając z serwisu internetowego wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Pliki cookie możesz zablokować za pomocą opcji dostępnych w przeglądarce internetowej. Aby dowiedzieć się więcej, kliknij tutaj.
x
X

ZAPLANUJ SWÓJ SPACER

TEATR POLSKI
IM. HIERONIMA KONIECZKI

al. Mickiewicza 2

Gmach Teatru Polskiego został zbudowany w 1949 r. według projektu bydgoskiego architekta Alfonsa Licznerskiego. Skromna modernistyczna fasada i wnętrza nie przypominają niczym „bombonierki” – niemieckiego klasycyzującego teatru miejskiego zbudowanego w 1896 r. przy Placu Teatralnym według projektu Heinricha Seelinga, przyciągającego uwagę efektownym dwukondygnacyjnym portykiem, flankowanym przez dwa duże pylony. W 1920 r. teatr stał się siedzibą polskiego Teatru Miejskiego.
Bydgoszcz: Teatr Polski
Pierwszym dyrektorem Teatru Miejskiego została wybitna aktorka Wanda Siemaszkowa, która uczyniła ze sceny bydgoskiej prawdziwy teatr narodowy, wystawiając najważniejsze dramaty polskich autorów. Na inaugurację 4 września 1920 r. wystawiono Kościuszkę pod Racławicami W. L. Anczyca. Na skutek nieporozumień i chyba odmiennych oczekiwań Siemaszkowa musiała odejść z Bydgoszczy przed upływem pięcioletniego kontraktu. W kolejnych latach zmieniali się dyrektorzy,  publiczność niechętnie odwiedzała teatr, aktorzy strajkowali, miasto nie chciało dotować sceny. Dopiero Władysławowi Stomie udało się doprowadzić do stabilizacji finansów teatru, głównie dzięki kompromisowemu repertuarowi, który zawierał i narodowe dzieła, i spektakle rozrywkowe (operetki, opery, komedie muzyczne).
W czasie wojny budynek teatru miejskiego uległ znacznym zniszczeniom i został rozebrany. Zespół ostatniego przedwojennego dyrektora Andrzeja Rodziewicza musiał grać w drewnianej salce „Elysium”. Na inaugurację 24 marca 1945 r. wybrano Zemstę A. Fredry, a wkrótce rozpoczęto budowę nowego gmachu, który stanął w 1949 r. przy Alei Mickiewicza. Teatr został upaństwowiony, powstał kombinat Państwowe Teatry Ziemi Pomorskiej Toruń – Bydgoszcz. Jasnym punktem w czasach PRL-u okazała się dyrekcja Zygmunta Wojdana (1964–1974) już po usamodzielnieniu Teatru Polskiego, najdłuższa w powojennej historii bydgoskiego teatru. Wojdan stworzył silny zespół aktorski (m.in. Ewa Studencka, Czesław Stopka, Wiesław Drzewicz, Roman Metzler), udanie reżyserował klasykę (Krakowiacy i Górale, 1969, Nie-Boska komedia, 1971), a także dramaturgię rosyjską (Dni Turbinów M. Bułhakowa).
Po 1989 r. Teatr Polski w Bydgoszczy miał pięciu dyrektorów, dwóm – Adamowi Orzechowskiemu (2000–2006) i Pawłowi Łysakowi (2006–2014) – zawdzięcza awans do rangi jednej z najważniejszych scen w Polsce. Zbudowali oni wyrównany zespół aktorski, stworzyli zróżnicowany repertuar. Zasługą Orzechowskiego jest także powołanie do istnienia Festiwalu Prapremier w 2002 r. Jego następca, Paweł Łysak uczynił z Teatru Polskiego tętniący życiem ośrodek kultury, prezentujący spektakle zrealizowane przez  wybitnych młodych reżyserów (Maja Kleczewska, Jan Klata, Paweł Wodziński, Grażyna Kania). Łysak otrzymał w 2009 r. Paszport „Polityki” za „konsekwentne budowanie ambitnego repertuaru, za łączenie kolejnych premier z dyskusjami i akcjami aktywizującymi widzów, teatr i miasto.” Jego miejsce zajął w 2014 r. Paweł Wodziński. Od roku 2017 dyrektorem jest Łukasz Gajdzis.
CZYTAJ DALEJ

CIEKAWOSTKI

►  W Bydgoszczy stoją do dziś budynki zaprojektowane przez Heinricha Seelinga: ewangelicki neogotycki Kościół Zbawiciela i dziś katolicki Kościół św. Andrzeja Boboli (pierwotnie fara ewangelicka pod wezwaniem Świętego Krzyża), a także willa Heinricha Dietza przy ul. Gdańskiej 48, gdzie mieści się Rozgłośnia Polskiego Radia Pomorza i Kujaw (PiK).
►  Łuczniczka – rzeźba z brązu przedstawiająca młodą, nagą kobietę z napiętym łukiem stoi dziś w Parku Jana Kochanowskiego w pobliżu Teatru Polskiego. Łuczniczka, unikalny symbol Bydgoszczy, była świadkiem zburzenia Teatru Miejskiego przy Placu Teatralnym, gdzie stanęła w 1910 r. Stworzył ją berliński rzeźbiarz Ferdinand Lepcke. Jej zakup i sprowadzenie do Bydgoszczy sfinansował bankier żydowskiego pochodzenia Lewin Louis Arohnson, poseł do parlamentu pruskiego, urzędnik miejski. Uroczyste odsłonięcie nastąpiło 18 października 1910 r. w dniu jego sześćdziesiątych urodzin. Arohnson był ostatnią osobą, której pruski magistrat nadał tytuł Honorowego Obywatela Bydgoszczy w uznaniu 40-letniej pracy na rzecz miasta (1918). Na rogu ulic Gdańskiej i Śniadeckich stoi dziś neorenesansowa Willa Arohnsona.
►  Piękna Łuczniczka niejeden raz budziła kontrowersje, snuto domysły, kim była modelka Lepckego, a w okresie międzywojennym próbowano rzeźbę przenieść w inne miejsce lub przyodziać, zwłaszcza na czas procesji religijnych. Na szczęście stoi w Bydgoszczy już ponad sto lat „swą nagością ani trochę nie zakłopotana”, jak ładnie napisał Zbigniew Raszewski w Pamiętniku gapia.
►  „Elysium” – bydgoski teatr inaugurował pierwszy powojenny sezon w „Elysium”, gdzie w 1882 r. został otwarty drewniany teatrzyk pod nazwą Victoriatheater im Johannisgarten, mieszczący się w drewnianej altanie. W 1892 r. stanął tam murowany pawilon z salą do zebrań i tańców nazwany „Elysium”. Właściciel „Elysium” Edward Schulz sprzedał w 1920 r. swoją własność hotelowi „Deutsches Haus” mieszczącemu się w kamienicy na rogu ulic Gdańskiej i Mickiewicza. Tutaj na tyłach hotelu, w ogrodzie i za szczelnym parkanem zaczęła swoją działalność w 1920 r. amatorska Deutsche Bühne Bromberg, której pierwszym dyrektorem został Willi Damaschke. Na inaugurację 11 listopada 1920 r. zagrano Zbójców F. Schillera. W 1942 r. Niemcy otworzyli tu kameralną scenę teatru miejskiego – Kleines Haus.
►  Trzecią sceną niemieckiego teatru miejskiego w czasie II wojny światowej miała być Puppenspielbühne (Scena Teatru Lalkowego) w restauracji, którą prowadziła Rzeźnia Miejska przy ul. Jagiellońskiej 79. Jak pisze Zbigniew Raszewski, miała ona nowoczesne wyposażenie, ale działała tylko przez miesiąc do 25 czerwca 1944 r. Co ciekawe, w tejże Rzeźni Miejskiej jesienią i zimą 1937–1938 r. pracował jako praktykant amerykański pisarz żydowskiego pochodzenia Jerome D. Salinger, autor Buszującego w zbożu, co upamiętnia tablica w trzech językach na jednym z budynków. Wspominał później: „na parę miesięcy wylądowałem w Bydgoszczy, gdzie mordowałem świnie i pchałem lory przez śnieg w towarzystwie grubego majstra, który nieustannie zabawiał mnie strzelaniem ze swej śrutówki do wróbli, do żarówek i do kolegów z pracy”. Tutaj także w kłopotliwym sąsiedztwie zakładów mięsnych próbował osiąść w 1945 r. teatr lalkowy „Baj Pomorski” Ireny Pikiel-Samorewiczowej. Ostatecznie zespół przeniósł się do Torunia.
►  Teatr Kameralny przy ul. Grodzkiej 14-16 – istniał w latach 1960–1988 w budynku mieszczącym kiedyś Établissement, czyli prywatne przedsiębiorstwo rozrywkowe złożone z restauracji, ogrodu i kręgielni. Założony przez Hugona Morycińskiego, wtedy jeszcze dyrektora połączonych Teatrów Ziemi Pomorskiej Toruń-Bydgoszcz. Na scenie Teatru Kameralnego miała miejsce 5 czerwca 1965 r. polska prapremiera Tanga S. Mrożka w reżyserii Teresy Żukowskiej. Zespół z Bydgoszczy chciał pokazać ten spektakl na Festiwalu Teatru Polski Północnej, ale jego występ został zablokowany przez dyrekcję warszawskiego Teatru Współczesnego, która zagwarantowała sobie prawo do prapremiery. Jak pisze Zenon Butkiewicz w swojej monografii FTPP, organizatorzy wycofali spektakl bydgoski z programu, ale zarazem ułożyli program tak, aby umożliwić wielu gościom festiwalu wyjazd do Bydgoszczy na spektakl Żukowskiej. Pierwszego Artura zagrał Andrzej Jurczak, pierwszego Stomila – Stefan Czyżewski, a pierwszego Edka – Stanisław Jaroszyński.
►  Jeden sezon na początku swojej kariery spędził w zespole bydgoskim Andrzej Kopiczyński (1960/1961). Zagrał cztery role, m.in. Figara w Weselu Figara P. Beaumarchais oraz Henryka II w Beckecie, czyli honorze Boga J. Anouila. Za ten drugi spektakl na III Festiwalu Teatrów Polski Północnej w 1961 r. spadł na zespół deszcz nagród, w tym nagroda aktorska dla Andrzeja Kopiczyńskiego, a także nagroda publiczności. Zanim Kopiczyński zdobył w latach siedemdziesiątych masową popularność jako inżynier Karwowski w Czterdziestolatku Jerzego Gruzy, zdążył zdobyć na FTPP w Toruniu jeszcze cztery nagrody aktorskie, ale już jako reprezentant teatru w Szczecinie, w tym za Kordiana i Konrada w Wyzwoleniu S. Wyspiańskiego. 
CZYTAJ DALEJ

WAŻNE DATY

►  1619 – otwarcie kolegium jezuickiego w Bydgoszczy, przy którym działała scena szkolna dająca spektakle z okazji przyjazdu królów, biskupów.
►  1824 – dawny klasztor karmelitów przy obecnym placu Teatralnym przebudowany na teatr, niszczony przez pożary.
►  1896 – otwarcie gmachu teatru przy placu Teatralnym, zbudowanego według projektu niemieckiego architekta Heinricha Seelinga.
►  1919 – w Bydgoszczy i innych miastach Pomorza występuje objazdowy zespół Ludwika Dybizbańskiego, grają MazepęWeseleZaczarowane kołoDamy i huzary.
►  15 stycznia 1920 r. – Teatr Polski Ludwika Dybizbańskiego gra w sali teatru „Concordia” Gdy zabrzmią trąby Chrobrego Stefanii Tuchołkowej.
►  22 stycznia 1920 r. – zespół Dybizbańskiego przenosi spektakl z sali teatru „Concordia” na scenę Stadttheater, skąd padną pierwsze polskie słowa (fragmenty Dziadów. Cz. III A. Mickiewicza i Warszawianki S. Wyspiańskiego). 
►  4 września 1920 r. – inauguracja działalności pierwszego, polskiego zawodowego teatru dramatycznego w Bydgoszczy. Dyrekcję obejmuje znana aktorka Wanda Siemaszkowa, na otwarcie zespół wystawia Kościuszkę pod Racławicami W. L. Anczyca.
►  1922–1925 – dyrekcja Józefa Karbowskiego naznaczona walką o przetrwanie, rozrywkowym repertuarem i strajkiem aktorów.
►  1925–1926 – pierwsza fuzja teatrów w regionie, powstaje kombinat Zjednoczone Teatry Toruń – Bydgoszcz – Grudziądz pod dyrekcją Karola Bendy. W Bydgoszczy działa zespół dramatyczny.
►  1926–1927 – dyrekcja Ludwika Dybizbańskiego zakończona jego śmiercią.
►  1927–1938 – dyrekcja Władysława Stomy, okres stabilizacji.
►  1938–1939 – dyrekcja Andrzeja Rodziewicza, którą przerywa wybuch wojny.
►  24 marca 1945 r. – inauguracja pierwszego sezonu Teatru Polskiego w Bydgoszczy po zakończeniu II wojny światowej. Na otwarcie Zemsta A. Fredry na prowizorycznej scenie drewnianego teatrzyku „Elysium”, gdyż piękny gmach przedwojennego teatru znalazł się w ruinie i wkrótce został zburzony.
►  1947/1948 – bydgoski sezon Wilama Horzycy, równolegle z dyrekcją toruńską.
►  6 października 1949 r. – otwarcie nowo wybudowanego gmachu teatru, w którym Teatr Polski mieści się do dziś.
►  1949–1961 – działają Państwowe Teatry Ziemi Pomorskiej Toruń – Bydgoszcz.
►  1960 – Hugon Moryciński otwiera w Bydgoszczy Teatr Kameralny, małą scenę teatru dramatycznego.
►  1964–1974 – dyrekcja Zygmunta Wojdana, najdłuższa w powojennej historii bydgoskiego teatru, i pod znakiem silnego zespołu, czego dowodem są liczne nagrody zdobywane na Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu..
►  5 czerwca 1965 r. – na scenie Teatru Kameralnego odbyła się prapremiera Tanga S. Mrożka w reżyserii Teresy Żukowskiej.
►  1997–2000 – dyrekcja Andrzeja Waldena.
►  2000 – nadanie teatrowi imienia Hieronima Konieczki, aktora, reżysera, animatora kultury, bydgoszczanina z urodzenia.
►  2000–2006 – dyrekcja Adama Orzechowskiego, od 2002 r. Orzechowski organizuje Festiwal Prapremier istniejący do dziś.
►  2006–2014 – dyrekcja Pawła Łysaka, który w 2009 r. otrzymał prestiżowy Paszport „Polityki” za „konsekwentne budowanie ambitnego repertuaru, za łączenie kolejnych premier z dyskusjami i akcjami aktywizującymi widzów, teatr i miasto”.
►  2014 – nowym dyrektorem Teatru Polskiego w Bydgoszczy zostaje Paweł Wodziński.
CZYTAJ DALEJ

CIEKAWE POSTACI

  • Heinrich Seeling
  • architekt, który zaprojektował budynek Stadttheater w Bydgoszczy, cztery lata wcześniej, czyli w roku 1892, zaprojektował istniejący do dziś berliński Theater am Schiffbauerdamm, uznawany słusznie za jeden z najpiękniejszych teatrów w Niemczech i będący od 1949 r. siedzibą założonego przez Bertolta Brechta Berliner Ensemble.
  • Ludwik Dybizbański
  • (1882–1927) – aktor, prowadził w latach 1918–1919 na zlecenie Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej teatr objazdowy prezentujący spektakle w języku polskim na ziemiach Pomorza wciąż jeszcze pod administracją niemiecką. W styczniu 1920 r. zainicjował w Bydgoszczy działalność Teatru Polskiego, który w ciągu półrocza przed powstaniem polskiego Teatru Miejskiego dawał przedstawienia w języku polskim. To właśnie Dybizbański dał 15 stycznia 1920 r., jeszcze przed oficjalnym włączeniem Bydgoszczy do państwa polskiego, spektakl Gdy zabrzmią trąby Chrobrego według tekstu Stefanii Tuchołkowej w sali teatru „Concordia” przy ul. Wilhelmowskiej 25 (dziś ul. Jagiellońska). W ten sposób wszedł w sojusz z miejscową prasą, gdyż notę o jego inscenizacjach Sędziów i Warszawianki w dniach następnych podpisała właśnie Stefania Tuchołkowa, działaczka niepodległościowa, nie posiadająca jednak, jak się zdaje, talentu pisarskiego. 
    Prawdziwie symboliczny moment nastąpił 22 stycznia 1920 r., kiedy artyści Dybizbańskiego po przełamaniu oporu Niemców dali galowe przedstawienie na scenie Teatru Miejskiego. Przemawiał prezydent Maciaszek, chór odśpiewał  Marsz Dowbora-Muśnickiego. W części teatralnej pojawiły się fragmenty Dziadów A. Mickiewicza w reżyserii Bolesława Rosłana (Gustawa-Konrada zagrał Władysław Kieszczyński) oraz Warszawianka S. Wyspiańskiego w reż. Józefa Andrzejewskiego, z Władysławem Stomą w roli generała Chłopickiego. Na koniec odśpiewano Boże, coś Polskę. Z wyżej wymienionych artystów dwóch związało się na dłużej z Bydgoszczą – Andrzejewski jako aktor i reżyser (1925–1934), a Stoma jako dyrektor (1927–1938). Sam Dybizbański nie miał tyle szczęścia – fiaskiem zakończyły się starania o dyrekcję w Bydgoszczy (wybrano Siemaszkową) i Toruniu (wygrał Frączkowski).  Dopiął swego w sezonie 1926/1927, który zakończył się, niestety, jego śmiercią.
  • Wanda Siemaszkowa
  • (1867–1947) – uznana artystka dramatyczna została w 1920 r. na dwa sezony dyrektorką Teatru Miejskiego w Bydgoszczy. Mimo że teatr nie nosił tej nazwy, za dyrekcji Siemaszkowej stał się drugą obok toruńskiej sceną narodową na Pomorzu, a to za sprawą repertuaru budowanego konsekwentnie z dzieł klasyki polskiej. W pierwszym sezonie polskiego teatru w Bydgoszczy Siemaszkowa zaprezentowała Śluby panieńskie, Warszawiankę, Dziady, Krakowiaków i górali, Kordiana, Mazepę, Marię Stuart.  Z rzadka szła na kompromisy, sięgając po farsy polskie i francuskie. Grała swoje wielkie role z przeszłości: Młynarkę w Zaczarowanym kole L. Rydla, Panią Rollisonową w Dziadach, Pannę Młodą w Weselu czy Amelię w Mazepie, mimo że miała wtedy ponad 50 lat. Za jej dyrekcji teatr bydgoski aktywnie uczestniczył w życiu publicznym, trwały przecież walki na Wschodzie i plebiscyty na ziemiach byłego zaboru pruskiego. Niejeden raz inscenizacja polskiej sztuki służyła jako materiał dla swego rodzaju Zeittheater. Jakiś dowód? 3 listopada 1920 r. Siemaszkowa grała podczas wieczoru na rzecz Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny w premierowej Warszawiance S. Wyspiańskiego Marię, która dowiaduje się o śmierci narzeczonego. Tydzień wcześniej, 26 października, odbył się w Bydgoszczy pogrzeb jej syna porucznika Wojciecha Siemaszki z II pułku ułanów grochowskich, który zginął na Ukrainie. Pułk Wojciecha Siemaszki swoją nazwą wprost nawiązywał do bitwy o Olszynkę Grochowską i tradycji powstania listopadowego. 
    Z perspektywy krakowskiej czy warszawskiej kariery dyrekcja Siemaszkowej w Bydgoszczy to boczny tor, ale z perspektywy życia kulturalnego miasta, które powoli wyzwalało się z okowów niemczyzny i funkcjonowało nadal jako miasto kresowe, to niemal działalność frontowa. O czym niejednokrotnie z wdzięcznością pisali dziennikarze, ci sami, którzy doprowadzili w końcu do odejścia Siemaszkowej z Bydgoszczy przed upływem pięcioletniego kontraktu.
  • Władysław Stoma
  • (1888–1968) – właśc. Władysław Łuczak. Jak pisze o nim Z. Raszewski w swoim Pamiętniku gapia, dał Teatrowi Miejskiemu w Bydgoszczy stabilizację – aktorom regularne wypłaty, widzom godziwe przedstawienia. Trafił do Bydgoszczy wraz z objazdowym zespołem Dybizbańskiego, w styczniu 1920 r. podczas galowego spektaklu w Stadttheater Bromberg zagrał generała Chłopickiego w Warszawiance – to był pierwszy wieczór po polsku na tej scenie od jej powstania w końcu XIX w. Jako człowiek kompromisu dobrze poradził sobie w trudnych latach międzywojennych. W repertuarze dramaty przeplatał operetkami, operami i komediami muzycznymi. Sam chętnie grywał role Fredrowskie: Papkina i Cześnika w Zemście, Majora w Damach i huzarach, Szambelana w Panu Jowialskim. Wrócił do Bydgoszczy po wojnie jako reżyser Rewizora N. Gogola (1948) i Grubych ryb M. Bałuckiego, w których zagrał Wistowskiego u boku Ludwika Solskiego w roli Onufrego Ciaputkiewicza (1949, Solski miał wtedy 94 lata, „Z prawa cywilnego wiadomo, że wystarczy to do pełnoletności – pisał w programie dowcipnie Grzymała-Siedlecki). 
  • Adam Grzymała-Siedlecki
  • (1876-1967) – krytyk literacki i teatralny, dramatopisarz, po latach pracy w głównych ośrodkach teatralnych (w Krakowie i Warszawie) związał się z Bydgoszczą, gdzie mieszkał w latach 1922-34 i zajmował się głównie pisaniem lekkich sztuk dla teatrów (m.in. Spadkobierca, Maman do wzięcia), oraz w latach 1945-1967 (aż do śmierci). W tym drugim okresie aktywnie uczestniczył w życiu teatralnym miasta, wykładał w bydgoskiej Szkole Dramatycznej, był kierownikiem literackim teatru w latach 1946-1960, wyreżyserował kilka przedstawień (m.in. Wesele S. Wyspiańskiego w 1958 r. jako próbę rekonstrukcji prapremiery krakowskiej z 1901 r.). Tu napisał także kilka swoich książek wspomnieniowych, m.in. Świat aktorski moich czasów (1957). W 1961 r. z okazji 65-lecia pracy pisarskiej i 50-lecia pracy w teatrze nadano mu tytuł honorowego dyrektora Teatru Polskiego w Bydgoszczy.
  • Hieronim Konieczka
  • (1920-1994) – patron Teatru Polskiego w Bydgoszczy od roku 2000. Rocznik 1920. Był aktorem bydgoskiego teatru od początku okresu powojennego, najpierw jako jeden ze słuchaczy pierwszego rocznika miejscowej Szkoły Dramatycznej kierowanej przez Aleksandra Rodziewicza, egzamin złożył w Łodzi przed komisją, której przewodniczył Leon Schiller. Pracował w Bydgoszczy z przerwami kilkadziesiąt lat (1945-48, 1949-61, 1976-1994). Zagrał Joachima w Niemcach L. Kruczkowskiego, Karola Moora w Zbójcach Schillera (1955), Dziennikarza w Weselu S. Wyspiańskiego (reż. A. Grzymała-Siedlecki, 1958). Zdarzało mu się reżyserować, zwłaszcza przedstawienia na podstawie sztuk ulubionego autora – Witkacego. Na przykład na założonej przez siebie w 1956 r. „Scenie Studyjnej”.
  • Wiesław Drzewicz
  • (1927–1996) – aktor teatralny, filmowy, radiowy i telewizyjny, dzisiaj pamiętany głównie jako głos Gargamela w serialu dla dzieci Smerfy oraz Leon Guttman w pierwszej polskiej telenoweli W labiryncie. Był absolwentem krakowskiej PWST, spędził w Teatrze Polskim w Bydgoszczy cztery sezony w latach 1964–1968 (kolejny sezon w Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu). W pamięci bydgoskich teatromanów zapisał się jako aktor komediowy, a także jako odtwórca Josepha Goebbelsa w Zmierzchu demonów Romana Brandstaettera (1965), Śmiesznego staruszka w inscenizacji dramatu Różewicza pod tym tytułem, wyreżyserowanej przez Krystynę Meissner (1966) oraz Jęzorego Pasiukowskiego w Małym dworku Witkacego, także w reżyserii Meissner. W Bydgoszczy był ponadto filarem kabaretu literackiego „O-Wady”, współpracował z radiem przy tworzeniu audycji satyrycznych. 
  • Michał Czachor
  • rocznik 1979, absolwent krakowskiej PWST, w zespole Teatru Polskiego w Bydgoszczy od 2007 r. Specjalista od wielkich ról romantycznych: w Słowackim. 5 dramatach. Rekonstrukcji historycznej w reż. Pawła Wodzińskiego (2010) zagrał serię synów szlacheckich: Zbigniewa w Mazepie, Leona w Śnie srebrnym Salomei, Szczęsnego, „polskiego Hamleta” w Horsztyńskim i last but not least Kordiana, w Dziadach także w reż. P. Wodzińskiego (2011) zagrał oszałamiającą rolę Konrada-performera, który podpala cały świat i z Wielką Improwizacją błądzi po widowni. Dodać do tego należy role w spektaklach Mai Kleczewskiej: Babel E. Jelinek (2010), Kalibana w Burzy W. Szekspira (2012), Lirniczki-alter ego Elfriede Jelinek w Podróży zimowej (2013), a także Henryka w Ślubie W. Gombrowicza w reż. P. Wodzińskiego (2012). Nie dziwią nagrody dla Michała Czachora na XXXV Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka polska” za role w maratonie Słowackiego czy na Boskiej Komedii w Krakowie za Kalibana.
CZYTAJ DALEJ

BIBLIOGRAFIA ORAZ LINKI

►  Teatr w Bydgoszczy i w Toruniu. Wydanie specjalne z okazji 100. Premiery PTZP, Bydgoszcz 1955.
►  Zbigniew Raszewski, Z tradycji teatralnych Pomorza, Wielkopolski i Śląska, Wrocław 1955.
►  Zbigniew Raszewski, Pamiętnik gapia. Bydgoszcz, jaką pamiętam, z lat 1930-1945, Bydgoszcz 1994.
►  Piotr Winter, Jerzy Derenda, Bydgoska „Łuczniczka” i jej kopie, Bydgoszcz 1996.
►  Władysław Czarnowski, Ze wspomnień starego bydgoszczanina, Poznań 1969.
►  Jerzy Nowakowski, Pamiętny rok 1920 w Bydgoszczy, Stockholm 1996.
►  Dariusz Kosiński, Sztuka aktorska Wandy Siemaszkowej, Kraków 1997.
►  Bydgoski leksykon teatralny, red. Zdzisław Pruss, Bydgoszcz 2000.
►  Teatr wspólny: Teatr Polski Bydgoszcz, red. Łukasz Chotkowski, Bydgoszcz 2013.
►  „Dziennik Bydgoski” online.
►  Ansichten-Album Bromberg, Berlin 1900, online.
►  Ansichten-Album Bromberg, Berlin 1900, online.
►  Piotr Winter, Jerzy Derenda, Bydgoska „Łuczniczka” i jej kopie, Bydgoszcz 1996 (można znaleźć online w kpbc).
CZYTAJ DALEJ

al. Mickiewicza 2, 85-071 Bydgoszcz | www.teatrpolski.pl


Copyright SPACEROWNIK TEATRALNY 2016. All Rights Reserved.

Design by Dominika Naziębły, Łukasz Gosławski. Powered by Wojciech Sowa.